τραπέζια μονο με τρύπες,αργοςχολους μπράτσαραδες με tattoo και ενα τσιγάρο στο στόμα να χτυπούν με πάθος και ένταση τις μπάλες εχοντας γυναικες διπλα τους που η εμφάνιση τους ξεσηκώνει και καλογερο,αλκοόλ,στοιχήματα..εν ολίγοις...χολιγουντιανή ταινία...
Κοριτσάκι 15 χρόνων το 96 μπηκα για πρωτη φορά σε ενα απο τα μπιλιαρδαδικα της Αθήνας,το barrage club...σκαστοι απο το σχολειο αράζαμε εκει για να νιώσουμε και μεις λιγο ενήλικες...τα κορίτσια παίζαμε ηλεκτρονικά παιχνίδια η καθόμασταν διπλα απο το τραπέζι του αμερικανικου (αυτο με τις τρύπες λέγαμε τότε) και καμαρωναμε τα αγόρια της ηλικίας μας που επιδεικτικά μας έδειχναν οτι ξέρουν πως να βάζουν τις μπάλες στην τρύπα...τέτοια μαγαζιά ηταν η χαρα του κοπανατζη μαθητή.και ετσι πέρασαν τα χρονια....έχοντας μεσα μου αυτη την εικόνα...οτι το μπιλιάρδο ειναι ενα ευχαριστο χάσιμο χρόνου...λιγο καιρό αργότερα συνειδητοποίησα οτι εκτος απο τα τραπέζια του αμερικανικού υπήρχαν και αλλα που οχι μονο δεν είχαν τρύπες αλλα είχαν  μονο τρεις μπάλες.οι παίκτες που έπαιζαν σε αυτα,προσηλωμένοι αυςτηρα σε αυτο που έκαναν έφερναν μια τις μπάλες απο δω και μια απο κει με μαεστρία τέτοια ώστε και οι τρεις να μένουν κοντα η μια στην άλλη...εύκολο φαινόταν...κοιτώντας να παίζουν απόλυτα αποροφημενοι απο αυτο που έκαναν ,το μάτι μου έπεσε σε δυο βιτρίνες γεμάτες κύπελλα και φωτογραφίες."κύπελλα;"αναρωτήθηκα...κι όμως ναι...αυτο που γινόταν εκει μεσα και στο μυαλο μου φάνταζε σαν χάσιμο χρόνου...ηταν άθλημα...
 Και καπου εκει αρχίζει η γνωριμία μου με το μπιλιάρδο...η χολιγουντιανή εικόνα που ειχα μέχρι τότε στο μυαλο μου έσβησε σταδιακα...σχεδόν ολη τουλάχιστον..εκτος απο ενα το αιςθημα πάθους και ενταςης...γνωρίζοντας αργότερα τον Νίκο Tρεμουλη γνώρισα καλα τι θα πει ένταση και πάθος για το παιχνίδι σε βαθμό που αγγίζει τα όρια σου..πως το καταλαβα? Περασε ξυστά μια στέκια πανω απο το κεφάλι μου...
Το μπιλιαρδο εχει κάποιο ενδιαφέρον θα μπορούσε να πει οποιοσδήποτε εχει ασχοληθεί έστω και λιγο με αυτο.Για καποιον όμως που δεν ξερει;;;ειναι άραγε ενδιαφέρον;;;μην ξεχνάμε οτι αναφερόμαστε σε ενα σχεδόν "ανδροκρατούμενο" άθλημα.ενας άντρας μπορει εύκολα να μπει στη διαδικασία να παρακολουθήσει έναν αγώνα μπιλιάρδου .μια γυναικα όμως;;;
             
            Σημερα η γυναικεία παρουςια σε πρωταθλήματα και open τουρνουά μπιλιάρδου ειναι ελλιπής η σχεδόν ανύπαρκτη...συνήθως στις εξέδρες βλεπεις στους 30 θεατές μια γυναικα και αυτη ειναι συντροφος ή φιλη ή αδελφή ή μητέρα κάποιου παίκτη που εχει έρθει για ηθική συμπαράσταση του αλλα στην ουσία ή κοιτάει αλλού ή ασχολείται με το κινητό της...
 Μεσα σε αυτές τις "λίγες"θεατριες λοιπον ανήκα και γω...τότε υπήρχε και η εφομ,το επίσημο κρατικό όργανο για ολα τα παιχνίδια του μπιλιάρδου.Σε ένα απο τα πανελλήνια πρωταθλήματα που διεξήχθησαν τότε στο Πέραμα κυριολεκτικά με πήρε ο ύπνος.
 Το Φεβρουάριο του 2001 όμως διοργανώθηκε ενα απο τα ωραιότερα και πιο πολυσυζητημένα τουρνουά τριςποντων ολων των εποχών με προςκεκλημενους παίκτες παγκόσμιου βεληνεκούς.αυτο το event σηματοδότησε κατα τη γνωμη μου μια νεα εποχή για το άθλημα αυτο που λέγεται ελληνικό μπιλιαρδο.την αίθουσα κατεκλυζε πλήθος κόσμου απο ολα τα μέρη της Ελλάδας λάτρεις του αθλήματος και μη που παρακολουθούσαν με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια τους αγώνες.γιατι τόσο ενδιαφέρον ξαφνικά θα αναρωτηθεί κανεις...απλούστατα...το event το κάλυπτε η ιδιωτική τηλεόραση της nova!!!τα ΜΜΕ δίνουν πάντα αλλο κύρος ακόμη και στο πιο απλό γεγονός.
      Μου άρεσε όλο αυτο...η εικόνα ελλήνων και ξένων παικτών να μάχονται για την πρωτη θέση,φορώντας αυστηρά άσπρα πουκάμισα ,μαύρα παντελόνια,γιλέκα και παπιγιον έχοντας καρφιτσωμενα πανω τους τα σήματα των χωρών που εκπροσωπουσαν.ειχε λιγο άρωμα Ολυμπιακων αγώνων...
Σταδιακά Άρχισα να κατανοώ τους κανόνες και το σκοπό του παιχνιδιού.και όμως...ναι...το μπιλιαρδο εχει τελικα μια μαγεία...ειναι ελκυστικό και εθιστικο...ειναι καψούρα...
 Μπορει όμως να επευθυνθει σε όλους;;μπορει να γίνει κατι σαν το ποδόσφαιρο η το τένις;;;μπορει ο κόσμος να πληρώνει είσοδο για να παρακολουθήσει έναν αγώνα μπιλιάρδου?
 Στην Ελλάδα του σημερα σιγουρα οχι.μπορει όμως να αποκτήσει περισσότερους φιλάθλους..μπορει ακομα και να καθηλώσει εμας τα θύληκα...πως;;;;στο μπιλιαρδο απουσιάζει η αίγλη,η προβολή,η διαφήμιση!!!ευκολα μπορει λοιπον να πει κανεις οτι αυτο διορθώνεται...οχι μην παραμυθιαζεστε...αυτο ειναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα
Το βασικό ερώτημα ειναι;;;;τι "γουστάρουμε"εμεις τα θύληκα σε αυτο που λέγεται μπιλιαρδο;;;;τι θα μας εκανε εμας να παρακολουθούμε παθιασμενες έναν αγώνα;;;Η εμφάνιση ειναι σιγουρα πολυ σημαντικη.σας προτιμάμε με τα παπιγιον και τα γιλέκα,πως να τα κάνουμε;;;παρα με σκισμένα τζιν και κοντομανικα με στάμπα τύπου "ανταλλακτικά αυτοκινήτων ο Μητςος"...Η μηπως πιςτευετε οτι γουστάρουμε να σας παρακολουθούμε να ικανοποιειτε απλα το μεράκι  σας;;;...η απάντηση ειναι απλή...ΟΧΙ!!!θελουμε ένταση,θελουμε πάθος,θελουμε συγκινήσεις!!!θελουμε "αρσενικά" που να παλεύουν να επιβληθούν οπως το λιοντάρι στην αγέλη του...οχι μίζερα ανθρωπάκια που σκοτώνουν απλα το χρονο τους!!!!!περσι σε έναν αγώνα Παναθηναϊκού ολυμπιακού το γήπεδο κατέκλυζαν γυναικες...τόση αγαπη για το άθλημα;;;...τα συμπεράσματα δικά σας...